دانلود زیرنویس سریال Shoot! Goal to the Future 2022 – بلو سابتايتل

دانلود زیرنویس سریال Shoot! Goal to the Future 2022 آتسوشی کامیا کاپیتان سابق دبیرستان کاکگاوا و “کاپیتان شجاع” مشهور جهانی برای یک تیم فوتبال مشهور ایتالیایی است. هیدتو تسوجی، دانش‌آموز دبیرستان کاکهگاوا به نظر می‌رسد که به تیم فوتبال ضعیف‌شده علاقه‌ای ندارد. ملاقات آنها شروع یک افسانه جدید است.

زیرنویس سریال Shoot! Goal to the Future 2022 در حالی که من هرگز انیمه‌ای را ندیده‌ام که این Soft-Reboot بر اساس آن ساخته شده است، فکر می‌کنم این اولین نمایش کار خوبی برای بالا بردن سرعت ما دارد. گروهی از بچه ها تیم فوتبال مدرسه خود را تشکیل دادند و تنها دو سال بعد یک قهرمانی ملی را به خانه آوردند. اکنون، ده‌ها سال بعد، یکی از اعضای اصلی تیم به مدرسه بازگشته است تا مربی تیم (در حال حاضر دست و پا زدن) شود. این یک تنظیم به اندازه کافی مناسب است – اگر کمی کلیشه ای باشد – و احتمالاً بهترین چیز در مورد این قسمت است.

مشکل این است که شخصیت اصلی واقعی مربی نیست، بلکه یکی از بازیکنان جوان جدید، کوبو است. کوبو یک توپ ملودرام متحرک است که در جوانی مدام مورد حمله فلاش بک های آسیب زا مربوط به بازی فوتبال قرار می گیرد. اساساً، او زمانی فکر می‌کرد که بهتر از خودش است، اما وقتی اسکاتی پیپین را به مایکل جردنش – بچه‌ای به نام کوکوبو – از دست داد، مجبور شد اذعان کند که در تمام این مدت کمک‌های بزرگی دریافت کرده است و نتوانسته بود به این بازی برسد. بزرگ به تنهایی بازی می کند. البته، زمانی که او دیگر بازی‌ها را برای آن‌ها برنده نمی‌شد، تیمش به او (و منیت متورم او) روی آورد و بنابراین او فوتبال را به کلی کنار گذاشت.

از دست دادن کوکوبو با چنان شدتی برخورد می‌شود که طبیعی است برای بیننده تصور کند که او در یک حادثه غم‌انگیز مرده است – یا بر اثر سرطان یا چیزی به همان اندازه وحشتناک. منظورم این است که حتی فکر فوتبال (و ارتباط آن با دوستش) کافی است تا کوبو روی زمین خشک شود یا در رختخوابش بچرخد. آنقدر پخش شده است که وقتی کوکوبو با خوشحالی با کوبو والس می‌کند و در آخرین دقیقه اپیزود او را در آغوش می‌گیرد، از هر چیز دیگری خنده‌دارتر به نظر می‌رسد و تنش دراماتیک اپیزود را کاملاً از بین می‌برد.

زیرنویس Shoot! Goal to the Future 2022 در اینجا خلاصه من از شوت است!  علی‌رغم هنر کلیدی چهار پسر که با لباس‌های فوتبال خود لبخند می‌زنند، این اپیزود چیزی جز فریادهای خشمگین، تک‌گویی درونی مالیخولیایی و فلاش‌بک‌های همواروتیک همراه با تعداد رشته‌های ریز ترکیب شده در یک کلید تهاجمی جزئی نبود.

هیدتو قبلا فوتبال بازی می‌کرد، اما دیگر این کار را نمی‌کند، زیرا یک اتفاق نامشخص برای هم تیمی‌اش که به‌ویژه به او نزدیک بود، رخ داد، که ممکن است فقط این باشد که او به دبیرستان دیگری رفت و به تیم آنجا پیوست. هیدتو از این موضوع چنان زخمی شده است که تنها با شنیدن کلمه “شلیک کن!” – نام مستعار دوست پسر قدیمی او برای او – از جمله هنگام بازی در بازی های تیراندازی اول شخص. همکلاسی او کازاما به قدری از سقوط این تیم بزرگ ناامید شده است که هر زمان که کسی به فوتبال اهمیتی نمی دهد، آن را به عنوان یک توهین شخصی تلقی می کند و عصبانیت های زیادی را درباره آن ایجاد می کند که شامل ضربه زدن به دیوار می شود.

تمام قسمت را با خنده سپری کردم. متاسفم، اما آنقدر زیاده‌روی شده است، و آن‌قدر فاقد ابتذال عمدی است که به کمدی ناخواسته تبدیل می‌شود. تک تک شخصیت ها به روش خود یک احمق خشمگین هستند، به جز برای سابق بی نام هیدتو، که به نظر نمی رسد هیچ تصوری از آسیبی که او باعث شد وقتی جسارت تحصیل در دبیرستان دیگری را داشت، نداشته باشد. راستش را بخواهید، با وجود تمام گریه ها و زاری های هیدتو و ادامه دادن، فکر می کردم او مرده است یا فوتبال را رها کرده است، زیرا او بیش از حد به مواد مخدر یا چیزهای دیگر علاقه داشت. حداقل به شهر دیگری نقل مکان کرد یا ورزش دیگری را انتخاب کرد. اما نه، او هنوز بیرون است، فوتبال بازی می کند، و مثل همیشه به طرز عجیبی حساس است.

این یک اثر تخیلی کاملا مضحک است که با استفاده از احساسات بی‌نظیر BIG LARGE HUGE برای پنهان کردن این واقعیت که حتی انیمیشن خوبی هم ندارد، حماقت خود را می‌پوشاند. تولید باید به هم ریخته باشد، زیرا سبک انیمیشن شات به شات تغییر می کند و فوتبال حتی به سختی انیمیشن می شود. طرح‌های شخصیت‌ها آن درخشش کسل‌کننده‌ای دارند که نشان‌دهنده‌ی اثری مرده از یک تولید کم‌هزینه است که تلاش می‌کند انیمیشن صاف و سفت را زیر برخی از رندرهای اولیه رایانه‌ای پنهان کند.

این روزها انیمه های ورزشی دنگ زیادی منتشر می شوند که دلیلی ندارد وقت خود را برای انیمه بدی مانند این تلف کنید. حتی نخندیدن به پسرهای نوجوان که در مورد چیزهایی که خیلی کم اهمیت هستند خیلی خیلی ناراحت هستند باعث می شود ارزش وقت شما را داشته باشد.

مطمئناً کمکی نمی کند که نمایش به اندازه رفتار شخصیت هایش بد به نظر برسد. در حالی که انیمیشن فوتبال موفق می شود نوار زیرزمینی به جا مانده از خداحافظی، تولید کرامر عزیزم را پاک کند، به سختی این کار را انجام می دهد. ورزش واقعی در اینجا صرفاً از طریق عکس‌های متحرک و جلوه‌های ارزان‌قیمت به تصویر کشیده می‌شود که به‌شدت سعی می‌کنند شما را متقاعد کنند که این بچه‌ها حرکات فوتبالی دیوانه‌وار انجام می‌دهند، اما هیچ کدام موفق نمی‌شوند. و این هنوز هم زیباترین قسمت نمایش است، زیرا همه چیز به سختی حرکت می کند. کاراکترها سرهای سخنگو هستند که گهگاه اخم می کنند. وزن خط شخصیت‌ها به‌طور تصادفی در طول برخی صحنه‌ها تغییر می‌کند و به نظر می‌رسد که در هواپیمای متفاوت از بقیه بازیگران هستند. سفت و ناخوشایند است و فقط نشان می دهد که هر فردی در اینجا چقدر غیر جذاب است.

این فقط بد است و نه به شکلی که جالب یا حتی ناخواسته خنده دار باشد. این مجموعه‌ای از کلیشه‌های پیش پا افتاده است، غرق در اضطراب شدید که حتی برای شخصیت‌های نوجوانش هم معتبر نیست. من همیشه می‌گویم معیار من برای یک برنامه ورزشی این است که آیا ترجیح می‌دهم به مدت یکسان آن را به یک بازی واقعی تماشا کنم یا خیر، اما اگر مجبور به انتخاب بودم، لعنتی نزدیک هر سریال ورزشی دیگری به جای این سریال تماشا می‌کردم. حتی پسران فوتسال!!!!!. من نمی دانم که آیا مانگا/انیمه اصلی نیز اینگونه است یا اینکه Goal to the Future فقط یک اشتباه وحشتناک از یک پروژه احیاء است، اما در هر صورت اصلا ارزش وقت گذاشتن را ندارد.